دیدم که آبها
تشنه تواند
آنجا که آبها
زنجیر می شدند.....

شبارو بیدار بمون

صدتا ستاره بشمار

به یاد صدتا شهید

که رفتن از این دیار

هزار هزار تا سعید

تو ابروبارون ماست

تو چشم گریون توست

تو درد پنهون ماست

نمی شه باور دل

غروب اون ستاره

کی این زمین دوباره

مثل اونو میاره

دلهای سخت و سنگی

گلهای کاغذ رنگی

بهارای مصنوعی

آدمای پلنگی

حالا می فهمم چرا

تلخه اینقده دنیا

سعیدا رفتن و عشق

رفته باهاشون بالا